Czas pogłosu

Zbyt długi czas pogłosu zmniejsza zrozumiałość mowy, jak i wyrazistość dźwięków muzycznych, gdyż zniekształca i sumuje następujące po sobie dźwięki. Ponadto powoduje on zwiększenie poziomu hałasu od źródeł znajdujących się w danym pomieszczeniu. Dzieje się to w wyniku zwiększenia całkowitej mocy akustycznej docierającej do słuchacza o energię fal odbitych od powierzchni ograniczających.
Z drugiej strony, zbyt mały czas pogłosu, spowodowany dużą chłonnością akustyczną pomieszczenia, jest również niepożądany. Kolejne impulsy dźwiękowe są oddzielone od siebie i dlatego dźwięk brzmi głucho. Do nagłośnienia całej objętości pomieszczenia  konieczne jest w tym przypadku źródło dźwięku o większej mocy akustycznej.
Istnieje zatem zagadnienie wyboru optymalnego czasu pogłosu i to nie tylko dla jednej częstotliwości, ale dla całego pasma. Dla każdego pomieszczenia, w zależności od rodzaju mowy i muzyki, jak też w zależności od jego objętości, określa się optymalny przedział wartości czasu pogłosu i jego optymalną charakterystykę w funkcji częstotliwości.
W dużym uproszczeniu można przyjąć następujące zalecane zakresy czasu pogłosu:
pomieszczenia przeznaczone do przekazywania informacji słownych  -  0,5 - 1,0 s,
pomieszczenia przeznaczone do przekazywania sygnałów muzycznych, obiekty sportowe  - 1,0 - 2,0 s,
obiekty sakralne - 1,5 - 3,0 s.

Szczegółowe wymagania dotyczące maksymalnego czasu pogłosu w pomieszczeniach zawarte są w normie PN-B-02151-4  „Akustyka budowlana, Ochrona przed hałasem. Część 4: Wymagania dotyczące warunków pogłosowych i zrozumiałości mowy w pomieszczeniach oraz wytyczne prowadzenia badań”.
W praktyce projektowej najczęściej spotykamy się z problemem zbyt długiego czasu pogłosu dlatego powołana norma określa wyłącznie maksymalne wartości czasu pogłosu w różnego typu obiektach użyteczności publicznej.

Rozchodzenie się dźwięku w pomieszczeniu zależy od wymiarów i kształtu pomieszczenia oraz od struktury powierzchni ograniczających pomieszczenie, jak też od własności akustycznych przedmiotów w nim się znajdujących.  
Wymienione czynniki mają wpływ na prędkość zanikania energii dźwiękowej w pomieszczeniu, co z kolei wpływa w sposób zasadniczy na zrozumiałość mowy, poprawne brzmienie muzyki oraz na wartość poziomu dźwięku w pomieszczeniu. Najważniejszym, ze względów akustycznych, parametrem pomieszczenia jest czas pogłosu, tj. czas, w jakim natężenie dźwięku, od momentu wyłączenia jego źródła zmaleje o 60 dB.       

Czas pogłosu można orientacyjnie i w uproszczeniu wyznaczyć korzystając ze wzoru Sabine’a:

T -czas pogłosu w [s], V -objętość pomieszczenia w [m³],  Ac -całkowita chłonność akustyczna pomieszczenia w [m.kw.], przy czym  Ac = α1A1+α2A2 + α3A3 + ..., gdzie A1, A2, A3 ...  to powierzchnie wewnętrzne pomieszczenia, a  α1, α2, α3 ... to odpowiadające im współczynniki pochłaniania. W związku z faktem, że współczynniki pochłaniania zależą od częstotliwości dźwięku, również czas pogłosu danego pomieszczenia jest funkcją częstotliwości. Poniżej przedstawiamy wartości a materiałów wykończeniowych:

 Znając wielkości powierzchni i współczynniki pochłaniania dla tych powierzchni, jak również wymiary geometryczne pomieszczenia, możemy w sposób przybliżony oszacować czas pogłosu danego pomieszczenia. W przypadku przekroczenia wartości określonych przez normę - ma to zazwyczaj miejsce w dolnym zakresie częstotliwości - należy skorygować projekt wykończenia wnętrza, stosując materiały o większych współczynnikach pochłaniania lub zwiększając powierzchnię materiałów posiadających wysoki współczynnik, a w paśmie w którym odnotowaliśmy przekroczenie zalecanego przez normę czasu pogłosu.
W praktyce bardzo częstym sposobem korekcji warunków pogłosowych pomieszczenia jest stosowanie sufitów podwieszanych lub ściennych ustrojów dźwiękochłonnych produkowanych z przeznaczeniem do wykorzystania przy adaptacjach akustycznych, dla których producent podaje wartości współczynników a w częstotliwościach środkowych pasm oktawowych (jak w powołanej normie).
Materiałami często stosowanymi do adaptacji akustycznej są: drewno, materiały porowate, jak tkaniny, kotary, dywany itp. Doskonałym  materiałem dźwiękochłonnym jest naturalna lub sztuczna zieleń.